خوشا افتاده ای کز خاک از صائب تبریزی غزل 3036

1 خوشا افتاده ای کز خاک ره چالاک برخیزد کند در خاک دشمن را و خود از خاک برخیزد

2 گناه ما غبار خاطر رحمت نمی گردد فروغ مهر از دریای پرخون پاک برخیزد

3 مباد از نشأه می سرخ رویی می پرستی را که در ایام بی برگی زپای تاک برخیزد

4 (چراغ دیده عشاق وقتی می شود روشن که دود خط از ان رخسار آتشناک برخیزد)

5 ندارد اعتبار خاک، خون مشک در زلفش به یک سودا درین بازار باد از خاک برخیزد

6 ندارد حاصلی جز قبض خاطر خاک اصفاهان نباشد بسط در خاکی کز او تریاک برخیزد

7 مجو درک سخن از خام طبعان جهان صائب که از خاکستر دل شعله ادراک برخیزد