زلف طرار تو می از صائب تبریزی دیوان اشعار 44

1 گوهر فروز دیده بیدار خویش باش برق فنای خرمن پندار خویش باش

2 ازچاه مکر، روی زمین موج می زند ای یوسف زمانه خبردار خویش باش

1 اهل همت را مکرر دردسر دادن خطاست آرزوی هر دو عالم را ازو یکجا طلب

1 به جان رساند مرا داغ دوستان دیدن چه دلخوشی خضر از عمر جاودان دارد؟

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟