قامتت خم گشت و پشتت بار از صائب تبریزی غزل 1336

1 قامتت خم گشت و پشتت بار طاعت برنداشت چهره بی شرمیت رنگ خجالت برنداشت

2 شد بناگوشت سفید و بخت خواب آلود تو در چنین صبحی سر از بالین غفلت برنداشت

3 پایت از رفتار ماند و پایی ننهادی به راه ریخت دندان و لبت زخم ندامت برنداشت

4 با وجود رعشه پیری، کف لرزان تو از گریبان تعلق دست رغبت برنداشت

5 هر که در فصل بهاران دانه اشکی نریخت وقت خرمن خوشه ای جز آه حسرت برنداشت

6 در چنین هنگامه ای صائب دل بی شرم تو پشت بیدردی ز دیوار فراغت برنداشت