زخم تو تیغ بر جگر ماه می از صائب تبریزی غزل 4168

1 زخم تو تیغ بر جگر ماه می زند داغ تو خیمه بر دل آگاه می زند

2 طوفان طناب خیمه خورشید را گسیخت شبنم بر این بساط چه خرگاه می زند

3 دل می کند به خویشتن اسناد اختیار این قلب زر به نام شهنشاه می زند

4 آسوده است عشق ز تدبیر عقل پوچ کی شیر تکیه بر دم روباه می زند

5 ایمن ز من مباش که درسینه من است آهی که دشنه بر جگر ماه می زند

6 دربار خود مبند متاعی که از تو نیست کاخر همان متاع ترا راه می زند

7 صائب فتاده است به نقاش چشم من کی نقش بی ثبات مرا راه می زند