1 رخسار همچو ماه تو از عنبرین هلال درگوش آفتاب کشد حلقه زوال

2 فارغ زرشک آینه وآب کرده است عشاق را نظاره آن حسن بی مثال

3 بر لعل او عقیق کند آب خود سبیل بر سیب او سهیل کند خون خود حلال

4 لب نیست رخنه ای توان بست چون گشود چندان که ممکن است بپرهیز از سوال

5 صائب دلش فسرده نگردد ز برگریز مرغی که بهار کشد سر به زیر بال