سخن ز لعل لبت آبدار می از صائب تبریزی غزل 3692

1 سخن ز لعل لبت آبدار می گردد ز روی گرم تو شبنم شراب می گردد

2 اگر به آب رسانم بنای میکده را همان سرم چو حباب از خمار می گردد

3 خراب صاف ضمیران کنج میکده ام ز دود آینه شان بی غبار می گردد

4 چگونه خراب تواند فکند بستر ناز؟ درون پرده چشمی که خار می گردد

5 که کرد شعله گستاخ را به چوب، ادب؟ عبث مودب منصور، دار می گردد

6 گهر که چشم و چراغ دکان امکان است به نیم ناز خریدار، خوار می گردد

7 ز بس که پاک سرشت اوفتاده ام صائب گهر ز پاکی من شرمسار می گردد