صفای حسن تو از خط به جای از صائب تبریزی غزل 1726

1 صفای حسن تو از خط به جای خویشتن است درین غبار همان بر صفای خویشتن است

2 هنوز می چکد از چهره تو آب حیات هنوز سرو قدت در هوای خویشتن است

3 اگر چه حسن تو از خط شده است پا به رکاب سبک عنانی زلفت به جای خویشتن است

4 هنوز گردش چشم تر است دور بجا هنوز گوش تو مست نوای خویشتن است

5 هنوز آن صف مژگان ز هم نپاشیده است هنوز چشم تو محو لقای خویشتن است

6 هنوز مرکز حسن است خال مشکینت هنوز زلف تو زنجیر پای خویشتن است

7 هنوز لطف بجا صرف می شود بیجا هنوز رنجش بیجا به جای خویشتن است

8 نبسته است به زنجیر پای ما را عشق قلاده سگ ما از وفای خویشتن است

9 ز تنگنای صدف بی حجاب بیرون آی که گوهر تو نهان در صفای خویشتن است

10 دماغ بنده نوازی نمانده است ترا وگرنه بندگی ما به جای خویشتن است

11 ز آشنایی مردم حذر کند صائب کسی که از ته دل آشنای خویشتن است