رخ تو در دل شبها اگر سفید شود از صائب تبریزی غزل 3971

1 رخ تو در دل شبها اگر سفید شود عجب که ماه ز خجلت دگر سفید شود

2 چو نیست سوخته ای تا دهد حیات مرا چرا زآهن وسنگ این شرر سفید شود

3 چو آهوان شود آن روز خون گرم تو مشک که همچو نافه ترا موی سر سفید شود

4 شب سیاه مرا صبح نیست در طالع مگر ز گریه مرا چشم تر سفید شود

5 کنم به خون شفق سرخ روی زرین را شبی که صبح ز من پیشتر سفید شود

6 ز صیقل قد خم گشته بی غبار نشد دل سیاه تو مشگل دگر سفید شود

7 مدار دست ز ریزش که ابرهای سیاه ز برفشاندن آب گهر سفید شود

8 شوم سفیدچسان در میان ساده دلان مگر ز نقش مرا بال وپر سفید شود

9 ز آه سرد مشو غافل ای سیاه درون که چهره شب تار از سحر سفید شود

10 به حرف صدق مکن باز لب ز ساده دلی که روی صبح به خون جگر سفید شود

11 تو چون دهن به شکر خنده واکنی چون صبح ز انفعال نیارد شکر سفید شود

12 توان ز وصل برومند شد ز چشم سفید که از شکوفه فشاندن ثمر سفید شود

13 ز گرمخونی من آب می شود فولاد چگونه پیش رگم نیشتر سفید شود

14 به گرد خویش نگردیده ناقصی صائب اگر ترا ز سفر موی سر سفید شود