جوش می خشتی اگر از خم صهبا از صائب تبریزی غزل 1618

1 جوش می خشتی اگر از خم صهبا برداشت سقف این میکده را جوش من از جا برداشت

2 دست اگر در کمر کوه کند می گسلد زور شوقی که مرا سلسله از پا برداشت

3 شوری از ناله مجنون به بیابان افتاد که دل از سینه لیلی ره صحرا برداشت

4 من نه آنم که تراوش کند از من سخنی پرده از راز من آن آینه سیما برداشت

5 پای من بر سر گنج است به هر جا که روم تا که از خاک مرا آبله پا برداشت

6 چه ز اندیشه تجرید به خود می لرزی؟ سوزنی بود درین راه، مسیحا برداشت

7 شرم اندیشه گداز تو که روزافزون باد از دل اهل هوس یاد تمنا برداشت

8 طاقت دیدن همچشم که دارد صائب؟ دید از دور مرا بلبل و غوغا برداشت