ای از خراباتت زمین دُرد از صائب تبریزی غزل 6991

1 ای از خراباتت زمین دُرد ته پیمانه‌ای در پای شمعت آسمان پرسوخته پروانه‌ای

2 از آرزوی صحبتت، از اشتیاق دیدنت هر بلبلی شیونگری، هر شاخ گل حنانه‌ای

3 جوش اناالحق می‌زند، گلبانگ وحدت می‌کشد از نغمه توحید تو ناقوس هر بتخانه‌ای

4 هر ذره دارد در بغل خورشیدی از رخسار تو هر قطره دارد در گره از چشم تو میخانه‌ای

5 تا چند در خوف و رجا عمر گرامی بگذرد؟ یا لنگر عقل گران، یا لغزش مستانه‌ای

6 از دیدهٔ بیدار من چشم کواکب گرده‌ای از چشم خواب‌آلود تو خواب بهار افسانه‌ای

7 از سینه صد چاک خود صائب شکایت چون کند؟ بر قدر روزن می‌فتد خورشید در هر خانه‌ای