در پیری ارتکاب می ناب از صائب تبریزی غزل 6933

1 در پیری ارتکاب می ناب می کنی این صبح را تصور مهتاب می کنی

2 مویت سفید گشت و همان از شراب تلخ در شیر زندگانی خود آب می کنی

3 دل را برای جسم ز می می کنی خراب تعمیر دیر از گل محراب می کنی

4 از توبه حرف می زنی و باده می خوری بیدار می شوی و دگر خواب می کنی

5 در قلزمی که کشتی نوح است در خطر بالین ز گرد بالش گرداب می کنی

6 سررشته حیات به آخر رسید و تو پس پس سفر چو طفل رسن تاب می کنی

7 درمان شیب باده روشن نمی کند زخم کتان رفو چه به مهتاب می کنی؟

8 چون عقل و هوش و دین و دلت را شراب برد آهنگ این سفر به چه اسباب می کنی؟

9 موی سفید، مشرق صبح قیامت است وقت است توبه گر ز می ناب می کنی

10 از روی گرم دل به تو پرتو نمی رسد تا پشت خویش گرم به سنجاب می کنی

11 همت زراستان، گه افتادگی بجوی بالین ز راه ساز، اگر خواب می کنی

12 اول دل و زبان خود از توبه پاک کن صائب اگر نصیحت احباب می کنی