با رخ خندان او گل چهره از صائب تبریزی غزل 1189

1 با رخ خندان او گل چهره نگشوده ای است برق با جولان شوخش پای خواب آلوده ای است

2 می کشد در خاک و خون نظارگی را دیدنش سبز تلخ من عجب شمشیر زهرآلوده ای است

3 گردش پرگارش از مرکز بود آسوده تر عالم حیرت، عجایب عالم آسوده ای است

4 چشم عبرت بین به خواب نوبهاران رفته است ورنه هر برگ خزانی دست بر هم سوده ای است

5 تلخکامی های ما از لب گشودنهای ماست ورنه پر شکر بود هرجا لب نگشوده ای است

6 خاطر آسوده در وحشت سرای خاک نیست هست در زیر زمین، اینجا اگر آسوده ای است

7 جاده چون زنجیر می پیچد به پای رهروان در پی این کاروان گویا قدم فرسوده ای است

8 در شبستانی که من پروانه او گشته ام دولت بیدار، صائب چشم خواب آلوده ای است