با فقیری در سخاوت بی نظیر عالمم از صائب تبریزی غزل 5390

1 با فقیری در سخاوت بی نظیر عالمم چون دعا با دست خالی دستگیر عالمم

2 چون هما هر چند بی منت دهم دولت به خلق بهر مشتی استخوان منت پذیرعالمم

3 خود فروشی پیشه من نیست چون بیمایگان فارغ از رد و قبول و داروگیر عالمم

4 از سخنهایی که می آید به کار مردمان تا به دیوان قیامت ناگزیر عالمم

5 گوش سنگین چمن پیر است مهر لب مرا ورنه من از بلبلان خوش صفیرعالمم

6 پرده مردم دریدن نیست لایق، ورنه من از صفای سینه آگاه از ضمیر عالمم

7 خواری دایم به است از عزت پا در رکاب بی نیاز از اعتبار زود سیر عالمم

8 با جهان آب وگل دلبستگی نبود مرا می توان چون مو بر آورد از خمیر عالمم

9 می نهند انگشت برحرفم خطاکاران همان گرچه از افکار صائب بی نظیر عالمم