چه شد که دامن یار از کفم رها گردید از صائب تبریزی غزل 4022

1 چه شد که دامن یار از کفم رها گردید که بوی گل نتواند ز گل جدا گردید

2 ز بیخودی چو عنان گسسته رفت از دست به بوی زلف تو هر کس که آشناگردید

3 منم که نیست ز آرامگاه خود خبرم وگرنه قطره به دریا ز ابر واگردید

4 نسیم عهد که یارب گذشت ازین گلشن که سربسر گل این باغ بیوفا گردید

5 مرا به گوشه چشم عنایتی دریاب که استخوان من از سنگ توتیا گردید

6 ز ریزش دل من اندکی خبر دار کسی که دامن گل از کفش رهاگردید

7 چو ماه عید به انگشت می نمایندم ز بار درد اگر قامتم دوتاگردید

8 ازان زمان که مرا عشق زیر بارکشید قد خمیده من قبله دعا گردید

9 هزار خانه آغوش را به خاک نشاند ترا به خانه زین هر که رهنما گردید

10 چسان ز میکده مخمور بگذرم صائب نمی توان ز لب بحر تشنه واگردید