هر که چون شبنم گل پاک بود از صائب تبریزی غزل 6504

1 هر که چون شبنم گل پاک بود گوهر او چمن آرا کند از دامن گل بستر او

2 چشم بد دور ز مژگان سبکدست تو باد! که به خون دو جهان سرخ نشتر او

3 هر که را برق نگاه تو کند خاکستر آتش طور توان یافت ز خاکستر او

4 لب تیغی که لب زخمی ازو تر نشود ریشه سبزه زنگار شود جوهر او

5 عشق پرشور تو دریای گرامی گهری است که سیه بختی عشاق بود عنبر او

6 سر خورشید ازان در خم نه چوگان است که رساند رخ زردی به غبار در او

7 چرخ اگر عود مرا سوخت، به خود نقصان کرد سرد شد گرمی هنگامه نه مجمر او

8 هر که در موسم گل باده گلگون نخورد می شود چون زر گل، قسمت آتش زر او

9 عمر شیرازه گلهای چمن ده روزست خرم آن گل که پریشان نشود دفتر او

10 نیست مخصوص دل آشفته دماغی صائب غنچه ای نیست پریشان نشود دفتر او