هر که از درد طلب شکوه کند از صائب تبریزی غزل 1445

1 هر که از درد طلب شکوه کند نامردست عشق دردی است که درمان هزاران دردست

2 کثرت خلق به وحدت نرساند نقصان که علم غوطه به لشکر زده است و فردست

3 مهر و مه نور دهد تا نظر ما بیناست چرخ در گرد بود تا سر ما در گردست

4 کوچه گردان جنون موج سرایی دارند عشرت روی زمین رزق بیابانگردست

5 جرم ابنای زمان را ز فلک می دانیم هر چه شب دزد نماید گنه شبگردست

6 مس طلا می شود از نور عبادت صائب روی شبخیز چو خورشید ازان رو زردست