1 هر که بر دار فنا مردانه پشت پا زند چون سر منصور مهر خویش بر بالا زند

2 پشت پا بر جسم زد جان تا هوای عشق کرد جامه را بخشد به ساحل هر که بر دریا زند

3 از که دیگر می توان چشم نوازش داشتن؟ چون تجلی سنگ بر هنگامه موسی زند

4 کند سازد تیغ دشمن را سپر انداختن بحر در شورش بود تا غرقه دست و پا زند

5 دامن دشت قناعت باغ و بستان من است می تپم گر گل کسی بر خار این صحرا زند

6 بر نیاید دوزخ سوزان به روی سخت ما طاعت ما را مگر ایزد به روی ما زند

7 چون قلم شق در سر فرهاد سنگین دل فتاد این سزای آن که ناحق تیشه بر خارا زند

8 عشق و تعمیر دل عاشق، چه امیدست این؟ بخیه چون سیلاب بر چاک دل دریا زند؟

9 سر به یک بالین فرو ناید غیوران را، مگر دار دیگر عشق از بهر فنای ما زند

10 کلک گوهر بار صائب چون گهرریزی کند گوشها چون گوش ماهی غوطه در دریا زند