هر کس نوایی از من آتش زبان از صائب تبریزی غزل 4324

1 هر کس نوایی از من آتش زبان شنید افسرده شد چو زمزمه بلبلان شنید

2 در پرده های گوش گل از ناز ره نیافت فریاد من که گوش کر باغبان شنید

3 بر عاجزان دراز نسازد زبان چو تیر پیش از هدف کسی که فغان از کمان شنید

4 در حیرتم که از چه به گل ماند پای سرو زین نغمه های تر که ز آب روان شنید

5 خامی بود توقع روزی ز آسمان کی زین تنور سرد کسی بوی نان شنید

6 دیوانه گر نگشت سرش داغ کردنی است هر کس که وصف خوبی آن دلستان شنید

7 در هر دلی که حسن گلو سوز او گذشت بوی کباب از نفسش می توان شنید

8 صائب گرفت گوشه ای از اهل روزگار ازبس که ناشنیدنی از مردمان شنید