هر که آمد به جهان دست به از صائب تبریزی غزل 1637

1 هر که آمد به جهان دست به دامان زد و رفت بر سر خشت عناصر دو سه جولان زد و رفت

2 سخت کاری است برون آمدن از عهده رسم زین سبب بود که مجنون به بیابان زد و رفت

3 وقت آن خوش که درین راه نگردید گره سینه چون آبله بر خار مغیلان زد و رفت

4 دلم از رفتن ایام جوانی داغ است آه ازین برق که آتش به نیستان زد و رفت

5 هر که چون شبنم گل پاک شد از آلایش غوطه در چشمه خورشید درخشان زد و رفت

6 دل من آب شد از غیرت اقبال حباب که به یک چشم زدن غوطه به عمان زد و رفت

7 داغ ما چشم به الماس نگرداند سیاه زخم ما تیغ تغافل به نمکدان زد و رفت

8 هر که از چشمه تیغ تو دمی آب کشید خاک در دیده سرچشمه حیوان زد و رفت

9 بلبل ما به دل نازک گل رحم نکرد آتش از شعله آواز به بستان زد و رفت

10 مژه بر هم نزد از خواب اجل دیده ما این نمک را که به این زخم نمایان زد و رفت؟

11 از پریشانی ما یاد کجا خواهد کرد؟ دل که بر کوچه آن زلف پریشان زد و رفت

12 وقت آن راهروی خوش که ازین خارستان دست چون برق جهانسوز به دامان زد و رفت

13 غم لشکر خور اگر پادشهی می خواهی مور این زمزمه بر گوش سلیمان زد و رفت

14 هر نسیمی که برآورد سر از جیب عدم بر دل سوخته ما دو سه دامان زد و رفت

15 جگر اهل سخن از نفس صائب سوخت آه ازین شمع که آتش به شبستان زد و رفت