هرکه ادراک زلف و روی جانان را به هم از صائب تبریزی غزل 5427

1 هرکه ادراک زلف و روی جانان را به هم دید با صبح وطن شام غریبان را به هم

2 روزگاری بود با هم کفر و ایمان جنگ داشت صلح داد آن زلف و عارض کفر و ایمان را به هم

3 چون کسی بندد به روی خود در فردوس را پیش رویش چون گذارم چشم حیران را به هم

4 گر رقم یکدست باشد خامه فولاد را چون نمی جوشد ز غیرت خون شهیدان را به هم

5 لنگر تمکین نمی گردد خزان را سنگ راه لاله می بندد عبث با کوه دامان را به هم

6 زنده می سوزد برای مرده در هندوستان دل نمی سوزد درین کشور عزیزان را به هم

7 از محبت نیست انجم رابه هم پیوستگی چرخ می ساید زروی خشم دندان را به هم

8 سردمهری صائب اوراق خزان را لازم است کی توان پیوست دلهای پریشان را به هم