هرکه گردید ز عبرت به تماشا قانع از صائب تبریزی غزل 5127

1 هرکه گردید ز عبرت به تماشا قانع به کف پوچ شد از گوهر دریا قانع

2 زود عاجز شود از دیدن یوسف، چشمی که به دیدار نگردد چو زلیخا قانع

3 نتوان کرد به دیوار هوس را خرسند طفل از باغ نگردد به تماشا قانع

4 خاک در کاسه چشمی که ز کوته نظری به نظر بازی آهوست زلیلی قانع

5 هر زمان روی سخن در دگری نتوان کرد طوطی ماست به یک آینه سیما قانع

6 با کلام شکرین شکوه مکن ازتلخی کز شکر شد به سخن طوطی گویاقانع

7 هر سحر سرزند ازمشرق دیگر خورشید چون به یک سینه شود داغ تو تنها قانع؟

8 هرکه با وسعت مشرب طرف زهد گرفت به کف خاک شداز دامن صحرا قانع

9 جای رحم است برآن فاخته کوته بین که به یک سرو شد از عالم بالاقانع

10 بی نیاز ازدر ابنای زمان شد صائب شد فقیری که به دریوزه دلها قانع