سخن کی به جانهای غافل نشیند از صائب تبریزی غزل 4512

1 سخن کی به جانهای غافل نشیند ز دل هر چه برخاست در دل نشیند

2 غبار یتیمی است جویای گوهر غم عشق در جان کامل نشیند

3 اگر صید غافل شود عذر دارد ز صیاد عیب است غافل نشیند

4 مرا می کند سنگ طفلان حصاری اگر جوش دریا به ساحل نشیند

5 به دنیا نگردد مقید سبکرو به ویرانه سیلاب مشکل نشیند

6 تو کز اهل جسمی سبک ساز خودرا که دل کشتیی نیست در گل نشیند

7 چو دریا نگردد تهیدست هرگز کریمی که در راه سایل نشیند

8 شود محو در یک دم از جلوه حق دو روزی اگر نقش باطل نشیند

9 مرا خاک گشتن درین راه ازان به که گردم به دامان منزل نشیند

10 به افشاندن دست صائب نخیزد غباری که بر دامن دل نشیند