مرا که هست به دل کوه آهن از صائب تبریزی غزل 5703

1 مرا که هست به دل کوه آهن از مردم سبک چگونه توانم گذشتن از مردم

2 هزار رنگ گل از خار پای خود چینند جماعتی که نخواهند سوزن از مردم

3 به چار موجه رد و قبول تن در ده ترا که نیست میسر گسستن از مردم

4 تو آن زمان سر عیار پیشگان باشی که خویش را بتوانی ربودن از مردم

5 به چشم بسته گل از خار می توان چیدن به اعتزال توان طرف بستن از مردم

6 اگرنه تیرگی آرد طمع چرا سایل چراغ می طلبد روز روشن از مردم

7 برآورند سر از جیب آسمان صائب جماعتی که کشیدند دامن از مردم