به هر کجا که خوری باده از صائب تبریزی غزل 6608

1 به هر کجا که خوری باده تن به خواب مده بنای خانه ناموس را به آب مده

2 ز خیره چشمی تردامنان ملاحظه کن کتان عصمت خود را به ماهتاب مده

3 بهار عصمت تو ره به خشکسالی بست به هیچ تشنه جگر نیم قطره آب مده

4 ببین که مستحق التفات کیست نخست زکات حسن به هر کس به اضطراب مده

5 به عاشقان جگرتشنه رحم کن ساقی ته پیاله خود را به آفتاب مده

6 خراب کرده دلی را ز خویش کن معمور چو گنج تن به هم آغوشی خراب مده

7 هنوز پای دل از ساعد تو می لغزد به دست اهل هوس دست بی حجاب مده

8 مرا به گردش چشمی خمار می شکند عبث پیاله به این عاشق خراب مده

9 حریف موجه غیرت نمی شوی صائب ز روی بحر، نظر آب چون حباب مده