به هر کجا نبود حسن، آفتاب از صائب تبریزی غزل 1693

1 به هر کجا نبود حسن، آفتاب خوش است ز روی هر چه توان داد چشم آب خوش است

2 ز ماه خانگی آن را که خانه روشن نیست جلای دیده ز گلگشت ماهتاب خوش است

3 جواب خشک ازان لعل آبدار مرا به گوش تشنه لبان چون صدای آب خوش است

4 اگر ز دامن زلف است دست ما کوتاه به یاد او دل شب مشق پیچ و تاب خوش است

5 سفینه از مدد بادبان رسد به کنار به روی کشتی می جلوه حباب خوش است

6 بود زکات تمامی به ناقصان احسان به ماه پهلو دادن ز آفتاب خوش است

7 من آن نیم که شوم خرج آب و گل صائب مرا چو گنج گهر با دل خراب خوش است