کجا دیوانه را دل از ملامت از صائب تبریزی غزل 2855

1 کجا دیوانه را دل از ملامت تنگ می‌گردد؟ که نخل بارور را دل سبک از سنگ می‌گردد

2 ز دست‌انداز گردون کوته‌اندیشی که می‌نالد نمی‌داند که ساز از گوشمال آهنگ می‌گردد

3 ز بس عالم سیه در چشمم از نادیدنی‌ها شد مرا آیینه دل صیقلی از زنگ می‌گردد

4 به آهی کوه تمکین نکویان را سبک سازم به من فرهاد سنگین دست کی همسنگ می‌گردد؟

5 چرا اندیشم از گرد گنه با رحمت یزدان؟ به دریا سیل چون پیوسته شد یکرنگ می‌گردد

6 اگر از زنگ می‌گردد سیاه آیینه‌ها را دل صفای چهره افزون از خط شبرنگ می‌گردد

7 مخوان بر زاهدان خشک‌طینت شعر تر صائب که آب چشم نیسان در صدف‌ها سنگ می‌گردد