1 کی گره باز از دل من باده گلگون کند؟ نی مگر دست نوازش ز آستین بیرون کند

2 خارخاری هر که را در دل بود چون گردباد ریشه هیهات است محکم در دل هامون کند

3 چشم پوشیدن زدنیا بر خسیسان مشکل است نیست ممکن کاسه خود را گدا وارون کند

4 سالها می بایدش زد غوطه در دریای خون هر سبکدستی که خار از پای ما بیرون کند

5 گردد از چین جبین حرص طمعکاران زیاد پیچ و تاب تشنه را موج سراب افزون کند

6 کو تهی دست درازش را بود در آستین هر که می خواهد به احسان خلق را ممنون کند

7 نیست ممکن تشنه را سیراب سازد آب تلخ تا خط ظالم چها با آن لب میگون کند

8 می دهد روزی به ارباب قناعت بی طلب آن که خاک بسته لب را طعمه از قارون کند

9 گوشه گیرانند ایمن از غبار حادثات آب گوهر را کجا سیلاب دیگرگون کند؟

10 می کند در خانه گلگشت خیابان بهشت هر که صائب می تواند مصرعی موزون کند