دل چون شود جدا ز سر زلف یار جمع؟ از صائب تبریزی غزل 5138

1 دل چون شود جدا ز سر زلف یار جمع؟ کز رشته می شود گهر شاهوار جمع

2 گردید مخزن گهر ولعل سینه اش تاکرد پا به دامن خود کوهسار جمع

3 در یک نفس به باد فنا می دهد خزان چندان که برگ عیش کند نوبهار جمع

4 شستم ز کار هردو جهان دست،چون نشد کار غیور عشق تو با هیچ کار جمع

5 هر خرده ای که جمع کنی خرج آتش است زنهار زر چو غنچه مکن دربهار جمع

6 خوش وقت آن که چون گل رعنا درین چمن دل از خزان نمود به فصل بهار جمع

7 در برگریز سبز بود،هر که می کند دامان خودچو سرو درین خارزار جمع

8 باگریه همرکاب بود خنده اش چو برق دل چون کنم ز شادی ناپایدار جمع؟

9 ته جرعه ای است ازجگر داغدار من داغی که هست درجگر لاله زار جمع

10 یکرنگی از دورنگ طمع داشتن خطاست چون دل کنم ز گردش لیل و نهار جمع ؟

11 چون تاک هررگم به رهی سیر می کند خاطر شود چگونه مرا درخمار جمع؟

12 صائب ز باد دستی حسرت به خرج رفت چندان که کرد آه دل بیقرار جمع