هر قدم سست کی از وادی ما از صائب تبریزی غزل 1517

1 هر قدم سست کی از وادی ما آگاه است؟ دم شمشیر فنا جاده این راه است

2 لب بی آه به ماتمکده گردون نیست این نه خط است به دور لب ساغر، آه است

3 گر چه ظاهر به سر زلف نمی پردازد از پریشانی من موی به موی آگاه است

4 در ره عشق کسی را خبر از منزل نیست خضر این بادیه چون ریگ روان گمراه است

5 خست چرخ که صد جامه اطلس دارد تا به حدی است که پیراهن یوسف چاه است

6 صائب امروز تویی ز اهل سخن قدرشناس که به غیر از تو ز مقدار سخن آگاه است؟

7 صائب از قافله عشق مدد می طلبد یوسف طبع که عمری است اسیر چاه است