چه غم ز خاطر ما دیدنی برون از صائب تبریزی غزل 3712

1 چه غم ز خاطر ما دیدنی برون آرد؟ چه خار از دل ما سوزنی برون آرد؟

2 مرا به گوشه عزلت کشید وحشت خلق خوشا رهی که سر از مأمنی برون آرد

3 درین زمانه که امید دست چربی نیست مگر چراغ ز خود روغنی برون آرد

4 فغان که جاذبه عشق ماه کنعان را امان نداد که پیراهنی برون آرد

5 به آفتاب رسد همچو صبح صافدلی که از جگر نفس روشنی برون آرد

6 چو دود هر که درین خاکدان به خود پیچد امید هست سر از روزنی برون آرد

7 چو غنچه پاک دهانی سرآمدست اینجا که سر به جیب برد گلشنی برون آرد

8 ز درد ما خبرش هست اندکی صائب کسی که گوهری از معدنی برون آرد