چشم ترا به سرمه کشیدن چه حاجت است؟ از صائب تبریزی دیوان اشعار 62

1 رتبه بال پری باشد پر تیر ترا شوخی چشم غزالان است زهگیر ترا

2 می شود سرسبز از عمر ابد، آن را که کشت داده اند از چشمه خضر آب شمشیر ترا

1 صرف بیکاری مگردان روزگار خویش را پرده روی توکل ساز، کار خویش را

2 زاد همراهان درین وادی نمی آید به کار پر کن از لخت جگر جیب و کنار خویش را

1 ساختم از قتل نادم دلربای خویش را عاقبت زان لب گرفتم خونبهای خویش را

2 فکر دلهای پریشان کی پریشانش کند؟ آن که در پا افکند زلف دوتای خویش را

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را

1 نیست یک نقطهٔ بیکار درین صفحهٔ خاک ما درین غمکده یارب به چه کار آمده‌ایم؟