چه نکهت است که باد بهار از صائب تبریزی غزل 3715

1 چه نکهت است که باد بهار می آرد؟ که هوش می بدر از دل، قرار می آرد

2 شکوفه ای که ز طرف چمن هوا گیرد کبوتری است که پیغام یار می آرد

3 وصال گل به کسی می رسد که چون شبنم به گلشن آینه بی غبار می آرد

4 غبار حیرت اگر دیده را نپوشاند که تاب جلوه آن شهسوار می آرد؟

5 دل آن ریاض که سرو تو جلوه گر گردد دل شکسته صنوبر به بار می آرد

6 مرا چو برگ خزان دیده می کشد بر خاک رخی که رنگ به روی بهار می آرد

7 کدام لاله ز چشم تر آستین برداشت؟ که سیل لخت دل از کوهسار می آرد

8 چه نعمتی است که بی حاصلان نمی دانند که تخم اشک چه گلها به بار می آرد

9 به خاکساری من نیست هیچ کس صائب که دیدنم به نظرها غبار می آرد