چه امید برومندی مرا زان از صائب تبریزی غزل 3095

1 چه امید برومندی مرا زان سیمتن باشد؟ که خضر از العطش گویان آن چاه ذقن باشد

2 مرا با خار نومیدی رها کن ای چمن پیرا که شادی مرگ می گردم چو گل در دست من باشد

3 نسیم بی ادب بر گرد بوی گل نمی گردد اگر مژگان بلبل خار دیوار چمن باشد

4 نوازش از کسی جز سیلی اخوان نمی بیند اگر صد سال یوسف در دبستان وطن باشد

5 تو از خاک اجل ز افسردگی بیرون نمی آیی وگرنه جامه احرام مشتاقان کفن باشد

6 پی روپوش در آیینه رو آورده ام صائب مرا چون طوطیان با چون خودی روی سخن باشد