ترا که روی به خلق است از از صائب تبریزی غزل 3830

1 ترا که روی به خلق است از خدا چه رسد؟ به پشت آینه پیداست کز صفا چه رسد

2 نه زلف شانه کند نه به چشم سرمه کشد به خود نمی رسد آن شوخ تا به ما چه رسد!

3 دویدن است ز نعمت نصیب چشم حریص ز دانه غیر تردد به آسیا چه رسد؟

4 ز شبنم است مهیا هزار دیده شور ازین بهار به مرغان بینوا چه رسد؟

5 ز حرف مردم بیگانه گوش می گیرم به آشنا و سخنهای آشنا چه رسد

6 به چشم خیره خورشید آب می گردد به دیده من ازان آتشین لقا چه رسد؟

7 ز چشم منتظران تا به مصر یک دام است ز بوی پیرهن آخر به چشم ما چه رسد؟

8 ز عشق قسمت زاهد کلام بی مغزی است بغیر کاه ز خرمن به کهربا چه رسد؟

9 رساند کسب هوا خانه حباب به آب به مغز پوچ تو تا صائب از هوا چه رسد