ما هوش خود به باده گلرنگ از صائب تبریزی غزل 5843

1 ما هوش خود به باده گلرنگ داده ایم گردن چو شیشه بر خط ساغر نهاده ایم

2 بر روی دست باد مرا دست سیر ما چون موج تا عنان به کف بحر داده ایم

3 یک عمر همچو غنچه درین بوستانسرا خون خورده ایم تا گره دل گشاده ایم

4 از زندگی است یک دو نفس در بساط ما چون صبح ما ز روز ازل پیر زاده ایم

5 بر هیچ خاطری ننشسته است گرد ما افتاده نیست خاک، اگر ما فتاده ایم

6 چون طفل نی سوار به میدان اختیار در چشم خود سوار ولیکن پیاده ایم

7 عمری است تا به پای زمین گیر همچو سنگ در رهگذار سیل حوادث فتاده ایم

8 چون سبزه پا شکسته این باغ نیستیم ز آزادگی چو سرو به یک پا ستاده ایم

9 گوهر نمی فتد ز بها از فتادگی سهل است اگر به خاک دو روزی فتاده ایم

10 صائب بود ازان لب میگون خمار ما بیدرد را خیال که مخمور باده ایم