1 خوب دارد زاهد شیاد، داروگیر را دام دردانه است پنهان سبحه تزویر را

2 در نشاط و خرمی، غافل نمی جوید سبب زعفران حاجت نباشد خنده تصویر را

3 نفس قابل را دم گرمی به اصلاح آورد راست سازد گوشه چشمی به یکدم تیر را

4 لال خواهی خصم را، گردآوری کن خویش را کاین سپر دندانه می سازد دم شمشیر را

5 گردن رعنا غزالان را کند خط چرب نرم نی به ناخن می کند مور ضعیفی شیر را

6 نیست مجنون مرا پروایی از بند گران آب سازد آتش سودای من زنجیر را

7 روی خاک از سایه دستش نگارین گشته بود پیشتر زان کز نیام آرد برون شمشیر را

8 چرب نرمی کن که باران ملایم می کند چون گل بی خار صائب خار دامنگیر را