طی شد زمان پیری ودل داغدار از صائب تبریزی غزل 4122

1 طی شد زمان پیری ودل داغدار ماند صیقل شکست وآینه ام در غبار ماند

2 چون ریشه درخت که ماند به جای خویش شد زندگی وطول امل برقرار ماند

3 ناخن نزد کسی به دل سر به مهر ما این غنچه ناشکفته بر این شاخسار ماند

4 زین پنج روزه عمر که چون برق وباد رفت غمهای بی شمار به این دلفگار ماند

5 زان سرو خوش خرام که عمرش درازباد از خویش رفتنی به من خاکسار ماند

6 خواهد گرفت دامن گل را به خون ما این آشیانه ای که ز ما یادگارماند

7 از خود برآی زود که گردد گزنده تر چندان که زهر در بن دندان مار ماند

8 غمهای من ز عشق سراسر نشاط شد غیر از غمی که بر دلم از غمگسار شد

9 نتوان زمن به عشرت روی زمین گرفت گردی که بر جبین من از کوی یار گرفت

10 دست من ز رعونت آزادگی چو سرو با صد هزار عقده مشکل زکار ماند

11 صائب زاهل درد هم آواز من بس است کوه غمی که بر دلم از روزگار ماند