از خون جگر رنگ پذیرد سخن از صائب تبریزی غزل 822

1 از خون جگر رنگ پذیرد سخن ما برگی است خزان دیده سهیل از یمن ما

2 محتاج به شمع مه و خورشید نباشد چون سینه روشن گهران انجمن ما

3 از صحبت ما فیض توان برد به دامن زلف شب قدرست دل پرشکن ما

4 چون ماهی لب بسته سراپای زبانیم در ظاهر اگر نیست زبان در دهن ما

5 بی قیمتی ما ز گران مایگی ماست کاین چرخ فرومایه ندارد ثمن ما

6 از گوهر ما گر چه خورد چشم جهان آب از گرد یتیمی است همان پیرهن ما

7 از بند لباسیم درین بحر سبکبار پیراهن ما همچو حباب است تن ما

8 آن خوش سخنانیم درین بزم که باشد از بال و پر خویش چو طوطی چمن ما

9 در زندگی از بس که به تلخی گذراندیم از زهر فنا تلخ نگردد دهن ما

10 صائب اگر از موی شکافان جهانی غافل مشو از خامه نازک سخن ما