از گریه خاک دام چمن می کنیم از صائب تبریزی غزل 782

1 از گریه خاک دام چمن می کنیم ما در غربتیم و سیر وطن می کنیم ما

2 هر سنگ پاره ای که فتد چشم ما بر او از یک نظر عقیق یمن می کنیم ما

3 تیغ فنا چو آب حیات ایستاده است در خشکسال جسم وطن می کنیم ما

4 گر توتیا شود قلم استخوان ما مشق جنون به زیر کفن می کنیم ما

5 بی جبهه گشاده، سخن رو نمی دهد آیینه ای چو هست سخن می کنیم ما

6 در بیضه حرف طوطی ما نقل بزمهاست در مهد، چون مسیح سخن می کنیم ما

7 یک نافه است خال ز مشکین غزال او در کام شیر، سیر ختن می کنیم ما

8 مشکل گشاست غنچه دلهای عاشقان خون در دل نسیم چمن می کنیم ما

9 فرمانروای مصرع برجسته می شود صائب به هر که مشق سخن می کنیم ما