ما از صفای سینه بی کینه از صائب تبریزی غزل 6412

1 ما از صفای سینه بی کینه بر زمین مالیده ایم چهره آیینه بر زمین

2 از راه خلق مطلب ما خار چیدن است گر می کشیم خرقه پشمینه بر زمین

3 آن خودپرست اگر نه گرفتار خود شده است از دست چون نمی نهد آیینه بر زمین؟

4 می گشتمش چو کعبه به اخلاص گردسر می یافتم اگر دل بی کینه بر زمین

5 در وصف خط او نرسد پای کلک من چون پای کودکان شب آدینه بر زمین

6 عالم فروز گردد اگر آه گرم من دریا نهد چو تشنه لبان سینه بر زمین

7 صائب درین زمانه ز پیران زنده دل یک تن نمانده جز می دیرینه بر زمین