تماشای جمال خود چنان برده است از هوشش از صائب تبریزی دیوان اشعار 367

1 گر بگذری ز هستی آرام جان بیابی گر خط کشی به عالم خط امان بیابی

2 آن گوهری که جویی در جیب آسمان ها گر پاکشی به دامن در خود روان بیابی

1 از زنگ کبر آینه خویش ساده کن در زیر پا نظر کن و حج پیاده کن

2 چون مور مدتی کمر بندگی ببند دیگر ز روی دست سلیمان، و ساده کن

1 نیستم بلبل که بر گلشن نظر باشد مرا باغهای دلگشا در زیر پر باشد مرا

2 تلخرویان را می روشن گوارا می کند ابر بی می، کوه بر بالای سر باشد مرا

1 ز کویت رفتم و الماس طاقت بر جگر بستم تو با اغیار خوش بنشین که من بار سفر بستم

2 همان بهتر که روگردان شوم از خیل مژگانش به غیر از خون دل خوردن چه طرف از نیشتر بستم

1 نیست در دیده ما منزلتی دنیا را ما نبینیم کسی را که نبیند ما را

2 زنده و مرده به وادید ز هم ممتازند مرده دانیم کسی را که نبیند ما را

1 کرد بی تابی فزون زنگ دل غم دیده را پایکوبی آب شد این سبزه خوابیده را

2 می شود ظاهر عیار فقر بعد از سلطنت توتیای چشم باشد خاک، طوفان دیده را