نظاره لب میگون خمار می از صائب تبریزی غزل 3714

1 نظاره لب میگون خمار می آرد گل عذار بتان خار خار می آرد

2 مکن ز باده گلرنگ سرخ چهره خویش که زردرویی آن نشأه بار می آرد

3 فتادگان رهش از شمار بیرونند به کوی او که مرا در شمار می آرد؟

4 چنان که طفل خمش می شود ز جنبش مهد مرا تپیدن دل برقرار می آرد

5 نتیجه مژه اشکبار بسیارست ز گریه تاک ثمرها به بار می آرد

6 شکسته دل نشود هرکه از نظاره خلق درست، آینه از زنگبار می آرد

7 بود ز سنگدلان هایهای گریه من که سیل را به فغان کوهسار می آرد

8 نظاره رخ خورشید طلعتان صائب به چشم گریه بی اختیار می آرد