1 راه خوابیده رسانید به منزل خود را نرساندی تو گرانجان به در دل خود را

2 تا چو گرداب توان ریشه رسانید به آب همچو کشتی مکن آلوده ساحل خود را

3 نقد هستی است گرامی تر ازان ای غافل که کنی خرج به اندیشه باطل خود را

4 نشود خرج زمین قطره چو گوهر گردید برسان زود به آرامگه دل خود را

5 در چنین فصل بهاری نشوی چون مجنون؟ می شماری اگر از مردم عاقل خود را

6 سر سودازده را تیغ بود سایه بید وارهان زود ازین عقده مشکل خود را

7 حسن لیلی چه خیال است شود پرده نشین؟ چه تسلی دهی از دیدن محمل خود را؟

8 گوهری نیست درین قلزم خونین صائب پوچ (و) بی مغز مکن چون کف ساحل خود را