بنفشه پیش خطت قفل بر زبان از صائب تبریزی غزل 1646

1 بنفشه پیش خطت قفل بر زبان انداخت گهر ز شرم لبت سنگ در دهان انداخت

2 ز سنگ تفرقه یک شیشه درست نماند چه فتنه بود که زلف تو در میان انداخت

3 کدام سینه هدف شد، که ناوکش خود را نفس گداخته در خانه کمان انداخت

4 گلاب صبح قیامت کجا به هوش آرد؟ مرا که حیرت دیدار از زبان انداخت

5 اگر به دامن همت غبار نشیند ز آسیای فلک آب می توان انداخت

6 ازان به دیده خورشید، عشق سوزن زد که طرح بوسه بر آن خاک آستان انداخت

7 فسردگی نفس شعله را گره زده بود سپند، زمزمه عشق در میان انداخت

8 به کلک قدرت صائب شکستگی مرساد! که طرز حافظ شیراز در میان انداخت