1 تا بی نشان کشم نفسی بر هوای خویش چون گردباد محو کنم نقش پای خویش

2 مستغنی از بهارم وآسوده ازخزان در دشت ساده دل بی مدعای خویش

3 خلوتگهم ز بکر معانی است پرزحور آماده است جنت من درسرای خویش

4 ازآب زندگی نکشم منت حیات چون خضر،سبزم از سخن جانفزای خویش

5 رد و قبول خلق به یک سو نهاده ام یکروی ویک جهت شده ام با خدای خویش

6 ساکن زآرمیدگی من بود زمین گردون ز جا رود چو درآیم زجای خویش

7 صائب مرا به باغ وبهار احتیاج نیست صد باغ دلگشاست مرا از نوای خویش