تا عرق از می بر آن رخسار از صائب تبریزی غزل 1221

1 تا عرق از می بر آن رخسار جان پرور نشست در بهشت از جوش دعوی چشمه کوثر نشست

2 رو نگردانید خال از روی آتشناک او این سپند از خیرگی در دیده مجمر نشست

3 تا به مژگان آن نگاه گرم در دل جای کرد این خدنگ جانستان در سینه ام تا پر نشست

4 حلقه بیرون در شد آن دل چون سنگ را پیچ و تاب من که در فولاد چون جوهر نشست

5 شبنم ما را کسی از قرب گل مانع نبود از ادب چون حلقه شم ما برون در نشست

6 بود از خاتم بر او ملک سلیمان تنگتر در دل چون شیشه ام چون آهن پری پیکر نشست؟

7 دل چو از جا رفت بر گرداندن او مشکل است چون شرر برخاست نتواند ز پا دیگر نشست

8 خانه دربسته دل را مانع از کلفت نشد در صدف گرد یتیمی بر رخ گوهر نشست

9 از گرانجانی دل ما ماند در زندان تن کشتی ما در گل از بسیاری لنگر نشست

10 مشت خاک ما ز بیداد فلک از جا نرفت کوه زیر تیغ نتواند به این لنگر نشست

11 پا به دامن کش که چون پروانه هر کس بی طلب رفت در محفل، ز بی قدری به خاکستر نشست

12 نیست صائب محفل آتش زبانان جای لاف هر که بال و پر گشود اینجا، به خاکستر نشست