تا چشم من به گوشه عزلت از صائب تبریزی غزل 1969

1 تا چشم من به گوشه عزلت فتاده است از دیده ام سراسر جنت فتاده است

2 داند که روح در تن خاکی چه می کشد هر نازپروری که به غربت فتاده است

3 چون شمع آه می کشم از بهر خامشی تا کار من به دست حمایت فتاده است

4 دیوار اگر فتد به سرش چتر دولت است بر فرق هر که سایه منت فتاده است

5 داند که خار و خس چه ز گرداب می کشد آن را که ره به حلقه صحبت فتاده است

6 از آسیای چرخ نشد نرم دانه ای دنبال من چه سنگ ملامت فتاده است؟

7 اکنون که رعشه از کف من برده اختیار دستم به فکر دامن فرصت فتاده است

8 دل را ز درد و داغ محبت شکیب نیست در بحر بیکنار حقیقت فتاده است

9 با دیده ای که می شود از نور ذره آب کارم به آفتاب قیامت فتاده است

10 چون از کنار دست نشویم که کشتیم صائب به چارموجه کثرت فتاده است