تا زخط حسن تو عنبر بر سر از صائب تبریزی غزل 2316

1 تا زخط حسن تو عنبر بر سر آتش نهاد مغز ما سوداییان سر بر سر آتش نهاد

2 آه از آن رخساره نو خط که از هر حلقه ای عاشقان را نعل دیگر بر سر آتش نهاد

3 شد جهان تاریک در چشم، چو عشق تاج بخش از پر پروانه افسر بر سر آتش نهاد

4 عشق را دارالامانی نیست جز آغوش حسن آشیان خود سمندر بر سر آتش نهاد

5 هر که چون گل از وفای نوبهار آگاه شد نقد و جنس خویش یکسر بر سر آتش نهاد

6 چون پر و بال سمندر، عشق اگر یاری کند می توان پهلوی لاغر بر سر آتش نهاد؟

7 دل درون سینه ام از آرزوی خام مرد چند بتوان هیزم تو بر سر آتش نهاد

8 کم شتابی داشت عمر ما، که از قد دو تا دور گردون نعل دیگر بر سر آتش نهاد!

9 هر که صائب از خس و خار علایق پاک شد می تواند پا چو صر صر بر سر آتش نهاد