به وحدت می توان کردن سبک از صائب تبریزی غزل 398

1 به وحدت می توان کردن سبک غم های عالم را که تنهایی یکی سازد مصیبت های عالم را

2 ندارد حاصلی جز گرد کلفت خاک بی حاصل بگردی چند چون خورشید سر تا پای عالم را؟

3 ز عقل مصلحت بین بیشتر مغزم پریشان شد مگر عشق از سرم بیرون برد سودای عالم را

4 گرانباری زبان خار را سنگ فسان سازد به پای گرمرو بی خار کن صحرای عالم را

5 به حلوا تلخی ماتم ز دل بیرون نمی آید چسان شیرین کنم بر خویش تلخی های عالم را؟

6 خس و خاشاک پیش سیل بی پروا نمی گیرد که بال و پر شود زخم زبان رسوای عالم را

7 نهنگی می شود هر موجه ای صائب ز بی تابی نباشد جز تحمل لنگری دریای عالم را