غافلان رطل گران را به دو دم می نوشند از صائب تبریزی غزل 3524

1 غافلان رطل گران را به دو دم می نوشند عاقلان آب ز دریا به قلم می نوشند

2 از نظربندی حرص است که کوته نظران خون خود بر لب دریای کرم می نوشند

3 هست از جام دگر مستی هر طایفه ای حاجیان باده ز قندیل حرم می نوشند

4 تازه رویان چه غم از موج حوادث دارند؟ همچو گل صد قدح خون پی هم می نوشند

5 چشم حسرت به سفالین قدح ما دارند منعمانی که می از ساغر جم می نوشند

6 دوستانی که درین میکده یکرنگ همند می گلرنگ ز خون دل هم می نوشند

7 عاشقان پای غم از می به حنا می گیرند بیغمان می ز پی دفع الم می نوشند

8 گر فتد سوخته نانی به کف بی برگان همه یکجا شده چون لاله به هم می نوشند

9 مستی اهل فنا رتبه دیگر دارد می بی جام ز دریای عدم می نوشند

10 صائب این آن غزل هادی وقت است که گفت ای خوش آنان که می از جام عدم می نوشند